Afscheid

In december reflecteren mensen vaak terug op het jaar, op zowel de mooie als verdrietige momenten. Gelukkig hebben we veel mooi momenten gehad dit jaar; succesverhalen van de opgevangen vogels, gezellige bijeenkomsten met de vrijwilligers, nieuwe verbeteringen aan de opvang en veel gelach aan de lunchtafel.

Helaas heb we ook verdrietige momenten gehad dit jaar. We hebben een paar maanden terug met veel verdriet afscheid moeten nemen van twee van de vaste bewoners van onze opvang, Iwan en Sjakko. Omdat beide vogels voor vele (oud) vrijwilligers, (oud) stagiaires en bezoekers een bekend gezicht waren, wouden wij dit nog delen via onze sociale mediakanalen.

De stukjes over de vogels waren geschreven door Erik (Iwan) en Lisa (Sjakko) voor onze vrijwilligersnieuwsbrief en nu aangepast voor social media.

Op 10 augustus 2007 werden we verrast door de dierenambulance Almere met een hele grote roofvogel. De vogel was achtergebleven in een woning nadat de bewoner er tijdelijk (en uiteindelijk permanent) niet voor kon zorgen. Al snel kreeg de Amerikaanse koningsbuizerd (buteo regalis) de naam Iwan. Zoals we de laatste jaren wisten, was Iwan eigenlijk een Iwana aangezien ze elk jaar een mooi nest maakte voorzien van drie eieren.

Iwan kon niet echt vliegen maar door enkele aanpassingen in de volière zat ze altijd zeer tevreden op de hoogste stok. Onze dierenarts heeft ooit gekeken naar haar vleugel en kwam tot de conclusie dat een oude botbreuk voor de problemen zorgde. Ze was tam genoeg om bij sommige mensen op schoot te komen zitten en liet zich graag kroelen door de meeste mensen. Al met al heeft ze een mooi leven gehad bij ons op het Vogelhospitaal. Al vanaf mijn eerste stappen op het Vogelhospitaal was Iwan er altijd en het is dan ook gek om haar hok nu leeg te zien.

De beslissing om haar vredig in te laten slapen was geen makkelijke keuze maar voor haar de meest liefdevolle. Ze hield haar voedsel en medicatie niet meer binnen en viel in rap tempo af. Ook een intensieve behandeling op de kliniek van Rob van Zon bracht geen verbetering. Lieve Iwan, bedankt voor je vriendschap en alle mooie herinneringen die je achterlaat.

Sjakko, een geelvoorhoofd amazone, kwam in 2011 bij ons in de opvang als allereerste papegaai. Zijn eigenaar had een hersenbloeding gehad en moest verhuizen naar een tehuis waar hij helaas Sjakko niet mee mocht nemen. Destijds was Sjakko rond de 55 jaar oud. Met de gedachte dat hij vast niet heel lang meer mee zou gaan mocht hij zijn oude dag bij ons uitzitten. Sjakko bracht veel gezelligheid in de kantine, hij kletste veel, kon leuk zingen en wou graag iets lekkers of een kriebel in zijn nek. Altijd aan het eind van de dag als we alles afsloten, riepen we nog even doei tegen de vogels in de kantine en kregen altijd wel een “DOEII/DAAAG” terug van Sjakko.

Door de jaren heen is hij een paar keer ziek geweest. Was het dan toch zo ver en zouden we hem kwijtraken? Maar nee hoor, Sjakko krabbelde er met alle hulp telkens weer bovenop. Zo werd “gaat vast niet lang meer mee” steeds een jaartje langer. De laatste jaren kreeg hij al pijnstillers tegen de artrose, maagbeschermers vanwege de pijnstillers en zijn gezonde dieet had plaats gemaakt voor alles wat Sjakko maar lekker vond om hem goed op gewicht houden. En zo ging hij weer een paar extra jaar mee.

Helaas was zijn lijfje nu echt op en is hij vredig heen gegaan. Wij hebben 12 prachtige jaren nog van hem mogen genieten.

Doei lieve Sjakko